Drzewce

Drzewce, zwane również entami, entytami i trienami to człekopodobne istoty będące dosłownie dziećmi lasu. Arda płynąca w drzewach sprawia czasami, że te wypuszczają wielkie pąki, z których rodzą się młode drzewce. Podstawowym celem ich egzystencji jest ochrona lasu, w którym się urodziły. Najbliższym Dymlonowi miejscem, w którym znajduje się skupisko drzewców jest znajdujący się w Kniei Otulisko legendarny Święty Gaj. Niestety niewielu śmiałków zapuściło się w las tak daleko, a ci odważniejsi... nie wrócili, więc niewiele z ksiąg dostępnych nam współcześnie o Świętym Gaju prawi. Wiadomo na pewno, że drzewce nie są zbyt chętne do wpuszczania przybyszów do swojej gęstwiny i dzielnie bronią każdego mieszkańca lasu, nie pozwalając na bezczeszczenie swojej świętej ziemi przez istoty z zewnątrz.
Drzewce są w stanie połączyć się ze swoim drzewem-matką, stając się z nim jednym ciałem i zapadając w długi, nawet kilkudziesięcioletni sen. Rozłączenie wygląda dość spektakularnie, kiedy ciało drzewca odrywa się wraz z korą i otrzepuje z trocin, mchu i pyłu. Im bliżej Świętego Gaju ta istota się znajduje, tym bardziej przypomina drzewo - włosy zastąpione są u nich kępami pnączy i liści, ciało tworzy matczyne drewno. Zdarza się nawet, że ptaki wiją gniazda na ich głowach. Oddalając się od domu stają się coraz bardziej ludzcy. Niestety do Dymlonu nie zawędrowały nigdy drzewce inne niż te z okolic. Okazuje się bowiem, że odległość od swojej roślinnej połowy nie działa na nich zbyt dobrze - gdyby spróbowały odpłynąć gdzieś na statku, dosłownie zwiędłyby i zasuszyły jak kwiat oderwany od łodygi. Dymlońskie drzewce nie wyróżniają się od ludzi niczym oprócz lekko zielonkawych włosów, nienaturalnych kolorów oczu i... brakiem pępka. Nie są również zdolne do rozmnażania płciowego.
Drzewiec jest połączony na stałe z drzewem, które go urodziło. Jeżeli ktoś zabije lub skrzywdzi jedno - drugie również cierpi i umiera. Są również w stanie komunikować się ze sobą telepatycznie. Więź ta jednak jest zakłócana przez niektóre maszyny i czary, dlatego te istoty wydają się być w mieście nieco zagubione. Często prezentują niezdrową fascynację różnymi wynalazkami, chociaż posiadają szczątkową moc magiczną. Drzewo z którym zostały połączone warunkuje okres życia, pewne cechy charakteru oraz niektóre predyspozycje i umiejętności. W Świętym Gaju występują:

Brzozy - nie przywiązują się do nikogo, są psotliwe, kłótliwe i nigdy nie odmówią pojedynku.
Berberysy - kapryśne, nieznośne, ale lojalne i wierne swoim ideałom.
Buczyny - wiecznie naburmuszone, trzymające się na uboczu, całkowicie pozbawione mocy magicznej.
Cedry - lojalne, o niezwykłej sile charakteru. Bardzo ciężko je złamać.
Orzechy - nienawidzą oszustów, nie potrafią kłamać. Są smutne kiedy ktoś próbuje oszukiwać innych.
Cyprysy - odważne, śmiałe i ofiarne. Nie zawahają się kiedy będzie trzeba oddać życie w imię czegoś większego.
Cisy - wykazują duże predyspozycje do magii zakazanej.
Derenie - ekscentrycy o figlarnej naturze. Hałaśliwi, lubią kiedy życie dostarcza im sporo emocji.
Dęby - osiągnęły wyższe płaszczyzny zrozumienia i świadomości. Czują płynącą Ardę jak tętniące magią żyły świata.
Głogi - są złożone i intrygujące w naturze. Często oddają się nielegalnym zajęciom.
Graby - ich pasje są tak silne, że popadają wręcz w obsesje na ich punkcie. Pracoholicy.
Grusze - serdeczne, mądre i hojne.
Jawory - uwielbiają doświadczać nowości, ale szybko się wszystkim nudzą.
Jodły - skupione i o silnej woli, potrafią stworzyć coś z niczego.
Jabłonie - obdarzone szczególnym urokiem osobistym.
Jałowce - niesamowicie kreatywne. Podstawą ich życia jest wyobraźnia.
Jarzębiny - posiadają niesamowicie czyste serca i brzydzą się wszelkiej maści złem.
Jesiony - odważne i uparte, ale nie będące aroganckimi półgłówkami.
Kasztany - kochają zwierzęta i zawsze się nimi otaczają.
Leszczyny - niesamowicie delikatne. Łatwo je zranić zarówno psychicznie jak i fizycznie.
Lipy - przyjaźń ma dla nich największą wartość.
Modrzewie - odważne i wzbudzające zaufanie, niekoniecznie opiekuńcze.
Olchy - lojalni i pomocni, pod postacią ludzką często odznaczają się pomarańczową skórą.
Osiki - zdecydowane, znakomite w pojedynkach, również magicznych.
Ostrokrzewy - spokojne, często stają się przyjaciółmi osób gniewnych i skutecznie studzą ich temperament.
Sekwoje - niepoprawni optymiści, dostrzegą dobro i radość w najtragiczniejszym zdarzeniu.
Sosny - indywidualiści, często postrzegani jako samotnicy.
Świerki - śmiałe, o niezwykłym poczuciu humoru.
Tarniny - mają niesamowicie wojownicze charaktery. Chętnie zaciągają się do Straży Miejskiej.
Topole - często mają jakąś bardzo ważną, niezrozumiałą dla innych misję moralną do spełnienia.
Wiązy - starają się nie popełniać błędów i nie mogą ich sobie wybaczyć. Perfekcjoniści w najgorszym tego słowa znaczeniu.
Winorośle - często poszukują większego celu i podchodzą do świata dość filozoficznie, ale kończą na siedzeniu w barze i piciu wina.
Wierzby płaczące - chodzące depresje. Duży potencjał, nigdy spożytkowany.