Ferianie

Chociaż prawdziwi Ferianie według historyków już nie występują, to ich potomkowie wciąż żyją, ponieważ feriańskie geny potrafią dać o sobie znać nawet dziesiątki pokoleń później. Te poruszające się na dwóch nogach zwierzęce hybrydy zamieszkiwały niegdyś cały świat, lecz dzisiaj spotykane są głównie w Mieście. Kiedy przedstawiciele tejże rasy wybierają się na wycieczkę do mniejszej aglomeracji, traktowani są odrobinę jak czarnoskórzy przez polskich górali. Normalnym jest proszenie, aby zwierzolud zrobił sobie z tubylcem zdjęcie (lub zapozował do szkicu, bo nie do każdej mieściny zawitała już najnowsza technologia) i zapraszanie ich na rodzinne obiady. W końcu ferianie są gatunkiem na wyginięciu.
Ferian można opisać najprościej jako pół-ludzi i pół-zwierzęta, jednak tylko z wyglądu. W zachowaniu nie odznaczają się niczym dziwnym: nie jedzą robaków, nie szczekają, nie miauczą, ponadto potrafią czarować, aczkolwiek nie nadają się do bardziej zaawansowanych praktyk magicznych. Społeczność akceptuje ich jako pełnoprawnych, normalnych mieszkańców. Przynajmniej z tej prawnej strony, ponieważ z tej drugiej - nie wszyscy chcą. Niechęć do nich bierze się raczej z indywidualnych pobudek etycznych oraz rzadkości ich występowania.
Przedstawiciele tej rasy mogą odznaczać się cechami od jednego do kilku zwierząt. Najczęściej zauważane są kozie nóżki, przeróżne ogony, łuski, specyficzne uzębienie, owłosienie, rogi, uszy i cały wachlarz innego upierzenia. Niestety ferianie żyją tyle co przeciętny człowiek i to, że masz skorupę żółwia na plecach nie oznacza nagle, że dożyjesz stu lat.